Z historii stanowiska w Kocobędzu

Już w okresie pradziejowym, na przełomie epoki brązu i żelaza, na tarasie rzecznym w dzisiejszym Kocobędzu istniała umocniona osada. Po jej opuszczeniu i zaniku, do którego doszło mniej więcej w okresie wczesnolateńskim, minęło aż około 1200 lat zanim powrócili tutaj ludzie. Byli to Słowianie, którzy przybyli w okresie wczesnego średniowiecza na tereny nazwane później Śląskiem Cieszyńskim.

Wybór miejsca przez Słowian był przemyślany. Miejsce było trudno dostępne i co więcej, z grodziska można było kontrolować szlaki handlowe prowadzące z południa na północ i wschód. Tutejsi mieszkańcy byli doskonałymi wojownikami, zajmowali się też handlem. Pozostałości umocnienia dawnej osady potrafili wykorzystać budując na jej fundamentach własną nową osadę, której znaczenie wzrosło, zwłaszcza w okresie, kiedy cały obszar znalazł się pod dużym wpływem Rzeszy Wielkomorawskiej.

Po kilku fazach rozkwitów i upadków, grodzisko zostało ostatecznie opuszczone przez jego mieszkańców. Nastąpiło to na początku XI wieku, kiedy tutejsza ludność przeniosła się o kilka kilometrów dalej na wschód, do Cieszyna. Dużo lepsze położenie cieszyńskiego zamku wybudowanego na skalnym cyplu nad rzeką Olzą, a zwłaszcza miasto, które później wyrośnie na podgrodziu, spowodowało ostateczny zanik wszelkiej aktywności osadniczej w Kocobędzu.

Autor: Mgr. Petr Zajíček